یکی را دوست میدارم

یکی را دوست میدارم

ولی افسوس، او هرگز نمی داند

نگاهش میکنم شاید بخواند از نگاه من که

                             او را دوست میدارم،

ولی افسوس،

او هرگز نگاهم را نمی خواند.

به برگ گل نوشتم من که

                         او را دوست میدارم،

ولی افسوس،

او برگ گل را به زلف کودکی اویخت تا او را بخنداند.

به مهتاب گفتم ای مهتاب،

سر راهت به کوی او سلام من رسانُ گو که

                            او را دوست می دارم.

ولی افسوس،

یکی ابر سیه امد زِ ره روی ماه تابان را بپوشانید.

صبا را دیدم و گفتم ،صبا دستم به دامانت،

بگو از من به دلدارم که

                            او را دوست میدارم.

ولی افسوس،

زِ ابر تیره برقی جستُ قاصد را میان ره بسوزانید.

کنون وا مانده از هر جا دگر با خود کنم نجوا،

یکی را دوست می دارم،

ولی افسوس،

                           او هرگز نمی داند

[+] نوشته شده توسط faeze در 18:54 | |